VROEG ZOMERZAAD
Dikke mei : dus laat maar waaien
meisjes draag maar wouden in je haar
zwaai je schortje om te zaaien
vrucht voor later in het jaar
En duizend lover-blaadjes, fluister
schoon je dragers zuchten slaken
in hun volle grootse luister
en laat ons lachen in de bark, zalig natgespat door bruisend water
Licht en teder vleugelend
vlieg jij olmenzaad, in weidse vlucht
glidings makend, blij ondeugend
door de wilde blauwe lucht
ANGELICA ARCHANGELICA
De koningin van deze hof
besluiert zich met sprank’lend lover
rond haar scherpgepunte leden.
Zoet kruidig haar parfum, met gulle volle bloesem
beschaduwt ze het geurig munt,
een garde van roodbruine zuring bewaakt haar voet.
Slakjes kietelen haar oksels ,
een blij genot voor iedereen :
zij snoepen van ’t geregend vocht.
Immense kracht van 2 jaar groeien
is bijna tastbaar voelbaar in haar hand ,
omvat de oude machtssymbolen
en met een magistraal gebaar
heft zij de globe en de scepter
hemelwaarts, offreert haar tover-gift :
het eeuwig leven. Nog dit jaar sterft zij .
… en waar zij stond … wordt zij herboren
uit duizend zaadjes wel, die zij … richting aarde zond .
VAN WAAR HET DONKERT
Hierbuiten voor de grot wacht ik op jou ( Weet mij hier wachten, buiten voor de grot )
.
Soms kun je meer niet doen
dan de draad van vriendschap , zich ontwikkelend, los en gaand te laten
slechts vertrouwend op het knoopje rond je pink.
Het zien van de ontwinding , gestaag het duister in .
De vlam van trouw schijnbaar verflauwend, dieptewaarts.
De zon gaat op en onder weer.
Hier in het dicht struweel van oude hoop en dromen
breek ik de dode twijgen naar opzij om ruimte om te staan te maken.
Zo hoog de zon, vervolgens zinkend weer.
De maan gekaderd door de naakte takken .
En diep daarbinnen in de grot :
kristallen aderen en ondergronds zwart water, ongerept.
Een echo en volmaakte stilte
ongedolven rijkdom , onbesproken , nooit gezien.
Kom weer met lege handen, een vol hart en diepte in je ogen.
Kom weer.
*poems translated by Julia Henneman
Julia Viola 