Hannah-Sophie

Hannah-Sophie

She is a garden in herself,
humming in the sunlight,
in the golden sun, her curls,
her blue eyes shining.

She is the flower and the bee,
the honey hidden in the hive.

Bumbling in her busy morning,
rosy-orange, complete.

I, the gardener, come to oversee
her shimmering world,
full of treasures and shadows for her alone.

I hold the key.

The little garden fence is locked,
sweet white enclosure round
the buzzing happy space.

I hover with my key,
spreading comfort and shaping
from outside as best I can—
the lock is hidden, and my key
unused.

But sometimes, as in a dream,
the key and lock are one;
she smiles, and lets me in.

Ah! life is brief and love is long.

So they say.

She is a song unto herself,
in a language I don’t know—
well, just a word or two.

And how much would I give
to understand it,
understand!

Hannah-Sophie

Ze is een tuin op zichzelf,
gonzend in het zonlicht,
in de gouden zon schitteren
haar krullen, haar blauwe ogen.

Ze is de bloesem en de bij,
de honing verborgen in de korf,
zoemend in haar drukke ochtend,
roze-abrikoos, volmaakt.

Ik, de tuinvrouw, waak
over haar glinsterende wereld,
vol schatten en schaduw voor haar alleen.

Ik heb de sleutel.

De kleine tuinhek is op slot,
lief wit omheining rond
de blijde, zoemende tuin.

Ik buig mij, sleutel in hand,
verspreid gerieflijkheid en vorm
van buitenaf, zo goed ik kan–
de slot is verborgen, en mijn sleutel
ongebruikt.

Maar soms, als in een droom,
zijn slot en sleutel één.

Ze lacht, en laat me toe.

Ah! het leven is kort, en de liefde duurt lang.

Dag zeggen ze.

Ze is een lied voor zichzelf alleen,
in een taal die ik niet ken–
nou ja, een woord of twee.

Wat zou ik wel niet geven
om het te kunnen verstaan,
het te verstaan!

*vertaald met advies van
Aafke Steenhuis,
Jan-Joost Teunissen,
en Nanny Roed Lauridsen